Don Monfils blogt:
Als je door Rilland loopt, valt op hoe groen het daar is. Langs de ruime, rechte straten staan overal bomen in goed onderhouden gazons. En overal vind je parkjes en groene speelplekken. Het lijkt wel of het dorp de groene polder met beboomde dijken wil vangen in haar hart.
De Rillanders zijn buitenmensen. Verbonden met het land. Niet alleen de kerk staat in het dorp, maar ook een oude boerderij, gewoon nog in bedrijf. De koeien loeien en trekkers met graan rijden af en aan. De oogst moet binnen voor het gaat regenen. Waarom zou je dan binnen gaan zitten als je dement bent? Als je je hele leven buiten geleefd hebt en de groente uit je moestuin oogstte? Dan wil je eruit. Naar buiten! Gelukkig heeft Rilland haar groen. En kun je naar buiten.
Aan de rand van Rilland is een nieuw appartementengebouw verrezen. Stoere mannen uit het dorp helpen de nieuwe bewoners met inhuizen. Op de begane grond leggen bouwvakkers de laatste hand aan de groepswoningen waar straks demente mensen komen wonen. Daar is ook een tuin die ingericht wordt voor de bewoners. En in de traditie van Rilland wordt die niet alleen voor de bewoners van de nieuwbouw. Iedereen mag straks door het hek naar binnen en genieten van het groen.
In de tuin zijn al wat bloemetjes geplant langs het terras. En er is een slingerpaadje aangelegd. Maar de rest is nog wat kaal. Kunnen we die samen met de bewoners inrichten? Komen er bloemperkjes ? Of een moestuin? De kinderen uit het dorp weten het wel: kippen moeten er komen, en een konijn. Een schuurtje voor de schoppen en schoffels. En een kas zodat hun opa niet nat wordt als het regent.
En als de tuin klaar is, wat doen we dan met al dat andere groen in het dorp? Het zou toch mooi zijn als iedereen daar van kan genieten.
